Insulinooporność

25 paź Insulinooporność

Coraz częściej spotykamy się z terminem INSULINOOPORNOŚĆ.

Czym tak naprawdę jest z czym się wiąże i kiedy możemy podejrzewać, że i u nas występuje. Na te i inne pytania postaram się udzielić odpowiedzi w poniższym artykule.

Insulinooporność występuje w momencie obniżonej wrażliwości tkanek na działanie insuliny – hormonu, którego główną funkcją jest regulowanie stężenia glukozy.

Tkanki są niewrażliwe na działanie hormonu mimo prawidłowego jej stężenia.
Kiedy działanie insuliny jest zaburzone poziom glukozy może przyjmować nieprawidłowe wartości, w konsekwencji może to doprowadzić do cukrzycy typu II.

Kiedy tkanki stają się oporne na insulinę, trzustka zaczyna produkować jej więcej, a to przyczynia się do hiperinsulinemii – czyli nadprodukcji insuliny. (Nadmierny wyrzut insuliny pojawiający się zwykle po posiłku).

Hiperinsulinemia jest niekorzystna dla naszego zdrowia i przyczynia się do rozwoju chorób dietozależnych, może spowodować powstawanie takich schorzeń jak: zespół metaboliczny, cukrzyca typu 2, choroby sercowo naczyniowe, niealkoholowe stłuszczenie wątroby, obturacyjny bezdech senny, zespół policystycznych jajników, prawdopodobnie niektóre nowotwory, zaburzenia układu krzepnięcia, jest sprawcą tendencji do tycia, przyczynia się do stłuszczenia wątroby, zaburza gospodarkę cholesterolem, zaburza pracę jajników, pracę układu krwionośnego.

Przyczyny insulinnooporności mogą być pochodzenia genetycznego oraz środowiskowego. Do najczęstszych zaliczamy:
1. otyłość brzuszna,
2. nadmierne spożycie kalorii, zła dieta, szczególnie wysokokaloryczna, bogata w cukier i
niezdrowe tłuszcze trans (dania typu fast food, słodzone napoje, napoje gazowane, słodkie i słone
przekąski, drożdżówki, poączki), dieta wysokobiałkowa, głodówki oraz diety niedoborowe.
3. spożywanie produktów o wysokim indeksie glikemicznym,
4. stany zapalne,
5. wiek – im jesteśmy starsi tym większe ryzyko rozwoju insulinooporności i cukrzycy.
6. zaburzenia hormonalne,
7. niska aktywność fizyczna, siedzący tryb życia
8. uwarunkowania genetyczne,
9. nadmiar stresu, nieregularny tryb życia, niska jakość snu,
10. spożywanie używek (papierosy, alkohol, narkotyki), leki (np. tabletki antykoncepcyjne)

Choć insulinooporność i hiperinsulinemia to dwa oddzielne terminy i zjawiska często występują wspólnie i charakteryzują się podobnymi objawami, do których możemy zaliczyć:
1. Nadmierna senność po posiłku (i nie tylko),
2. Przyrost masy ciała, bez zwiększania energetyczności diety
3. Obniżony nastrój, drażliwość, rozdrażnienie
4. Problemy z pamięcią i koncentracją,
5. Przymglenie umysłowe,
6. Bóle głowy, bóle stawów
7. Permanentne zmęczenie,
8. Uczucie zimna,
9. Napady głodu, kompulsywne objadanie się,
10. Ochota na słodkie,
11. Trudności z redukcją masy ciała.

W walce z insulinoopornością i insulinemią najważniejsze jest zmiana trybu życia oraz nawyków żywieniowych. Jeżeli przyczyna naszych zaburzeń leży w czynnikach środowiskowych objawy można cofnąć bez stosowania środków farmakologicznych. Przede wszystkim należy zredukować masę ciała poprzez odpowiednią dietę oraz aktywność fizyczną, wykonywać i kontrolować wyniki badań.
W walce z insulinoopornością efektywne jest stosowanie diety. Warto jednak pamiętać, że nie ma jednej uniwersalnej diety, która byłaby dla każdego dobra i przynosiła jednakowe korzyści każdej osobie borykającej się z wyżej wymienionym schorzeniem.

Do powszechnie zalecanych i rekomendowanych diet można zaliczyć:
1. Dietę śródziemnomorską,
2. Dietę Dash,
3. Dietę o niskim indeksie glikemicznym
4. Diety wegetariańskie (prawidłowo zbilansowane)

Do niezalecanych diet stosowanych w insulinooporności zaliczamy:
1. Dieta niskowęglowodanowa,
2. Ketogeniczna,
3. Niskoenergetyczna,
4. Głodówka,
5. Dieta wysokobiałkowa,

Podczas walki z insulinoopornością (ale i nie tylko!) powinniśmy znaleźć czas na aktywność fizyczną. „Najbezpieczniejsze” i polecane przez lekarzy są wysiłki ogólnorozwojowe o umiarkowanej intensywności takie jak: spacery, nordic walking, jazda na rowerze, pływanie.
Zalecany jest trening siłowy o niskiej lub umiarkowanej intensywności, (w celu zachowania masy mięśniowej), ważna jest spontaniczna aktywność fizyczna (czynności dnia codziennego, nabijanie kroków minimum 10 tyś) codzienna aktywność (30 minut dziennie). Trening powinien być dobrany indywidualnie do osoby, powodować zwiększenie wydajności, siły, nie może być zbyt ciężki jak i podprogowy.

Jeżeli temat insulinooporności dotyczy Ciebie, chciałabyś/chciałbyś dowiedzieć się więcej zapraszamy do naszego studia na bezpłatną konsultacje w celu dobrania odpowiedniego treningu, pomocy w ułożeniu jadłospisu czy podjęcia holistycznej współpracy trenerskiej.

Bibliografia:

1. https://insulinoopornosc.com/
2. Benjamin Bikman – Jak pokonać insulinooporność

Autor: Kasia Zapała